Heey! En dan nu ook mijn eerste, echte blog. Ik wil eerst een stukje terug gaan in mijn leven zodat jullie daar iets meer over te weten komen. Ik doe dit verdeeld over meerdere blogs. In dit deel ga ik het hebben over de tijd dat ik in het ziekenhuis lag.
Toen ik 5 was (2010), zag ik opeens dubbel. Dit was op een van de laatste schooldagen, mijn moeder zei dat ik door mijn ogen moest wrijven en liet me gewoon naar school gaan want ze dacht dat ik moe was en er niks aan de hand was. Die hele dag op school heb ik dubbel gezien en kon dus alles moeilijk lezen en meedoen. Ook op school merkte niemand het op. Toen ik thuis was ging ik weer naar mijn moeder en zei dat ik nog steeds dubbel zag. Mijn moeder belde de huisarts en die zei dat we de volgende ochtend terecht konden bij hem. En toen begon het allemaal...
Die volgende ochtend zei de dokter dat hij kon zien dat mijn linkeroog meer naar binnen stond dan mijn rechter en dat dat waarschijnlijk de oorzaak was dat ik dubbel zag. Hij stuurde mij en mijn moeder meteen door naar het kinderziekenhuis dichtbij. Daar heb ik ongeveer 4 dagen gelegen. Ik moest een ruggenprik en dat zou eerst in het kinderziekenhuis gebeuren maar dat ging niet door. Ik moest met spoed naar het UMC Maastricht (Universitair Medisch Centrum). Ik ging dus van Roermond naar Maastricht met sirenes en zwaailampen in een ambulance.
In de ambulance vond ik het GEWELDIG. De deken die om me heen werd gewikkeld werd neergelegd als een meerminnenstaart. De ambulancebroeder die bij mij en mijn moeder zat was heel grappig. Hij zat met zijn ellenboog op een papiertje en ik zag bloed op dat papiertje dus ik zei er wat van. Uiteindelijk mocht ik een pleister erop plakken en ik voelde me net een dokter omdat ik gewoon een ambulancebroeder had verzorgt. Toen we aan waren gekomen in Maastricht kreeg ik een knuffelbeertje.
Maar toen, die ruggenprik. Die ging niet zoals gepland. Ik werd niet verdoofd of onder narcose gebracht want dat deden ze bij de eerste 2 keer niet. Eerst zou een vrouw mij prikken en als dat niet goed ging kwam een man mij prikken. De eerste keer ging de prik scheef langs mijn ruggengraat en geloof me, dat deed wel pijn. De tweede ging ook scheef langs mijn ruggengraat. Omdat ik niet stil kon liggen besloten ze om de prik onder narcose te doen. Maar ik moest wel ongeveer een week wachten, want de anesthesist was er niet. Mijn moeder wou niet wachten en werd boos, want als er nu een ongeluk op de weg zou gebeuren en ze hadden een anesthesist nodig konden ze die oproepen. Dus waarom konden ze dat niet bij mij? Die volgende dag kon ik mijn ruggenprik krijgen.
Ook moest ik in een MRI-Scan, dit is een scan die kan aantonen waar vloeistof in het lichaam zit. Door deze scan konden ze een bolletje achter mijn neus bij mijn hersenstam vinden. Omdat het bij mijn hersenstam zat en het leek op een tumor dachten ze dat ik hersenstamkanker had. Voor de mensen die het niet weten: als je hersenstamkanker hebt betekent dat dat je binnen een jaar ongeveer dood bent. Dit was dus best wel shocking voor mijn ouders, zelf had ik niet echt in de gaten wat er allemaal gebeurde.
Ondertussen had ik wel al een paar vrienden en vriendinnen gemaakt, vooral met Esmee. Esmee was mijn beste vriendin in het ziekenhuis. Ik had de leukste tijden met haar. Helaas had zij wel hersenstamkanker en is overleden op een leeftijd van 9 jaar.
Ik kreeg heel veel antibiotica toegediend in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag. Hierdoor konden ze wel na verloop van tijd zien dat het bolletje in mijn hoofd kleiner werd en dat kan niet bij een tumor bij de hersenstam want daar hebben ze nog geen kuur voor gevonden. Later na bleek dat het eigenlijk een hersenbloedinkje was. Toch was het niet helemaal ongevaarlijk, want ook dat hersenbloedinkje had groter kunnen worden en tot meer problemen kunnen lijden. Ik had geluk dat het snel het gebied van de hersenen raakten van het zicht, zodat ik snel wat merkte.
Uiteindelijk heb ik twee en een halve week in het ziekenhuis gelegen. Dus het was al vakantie en ik had er een deel al van gemist. Nadat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis moest ik wel nog vaak op controle voor een MRI-Scan en om te kijken hoe ik me voelde. Het eerste jaar na mijn opname was dat om de maand op bezoek en om de 3 maanden een MRI-Scan, hierna werd het om het half jaar op bezoek en om het half jaar een MRI-Scan, hierna werd het om het jaar op bezoek en om het jaar een MRI-Scan, nu is het om het jaar op bezoek en om de 3 jaar een MRI-Scan. Ik ben heel blij dat het uiteindelijk eigenlijk wel meeviel met wat er met mij aan de hand was en dat ik nu gezond ben.
Heb je nog vragen? Zet een reactie hieronder of mail kikibuttner@gmail.com. Ik beantwoord alle vragen in een post.
Groetjes, KiKi Buttner.
Reactie plaatsen
Reacties